“คุณลุงแน่ใจหรือคะว่าคุณพ่อ...เสียชีวิตแล้วจริงๆ?”

　　พจีจำเรียงถามเสียงสั่นดวงตาสีน้ำตาลคู่ใหญ่เบิกโตมองออกมาจากกรอบหน้าเพรียวซีดเผือด

　　“ลุงก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจิรฉัตรจะโชคร้ายต้องมาจบชีวิตลงอย่างไม่คาดฝันด้วยอายุเพียงเท่านี้ แล้วยัง...”

　　สีหน้าเชี่ยวศักดิ์ ฉันทจิตรดูเศร้าขณะเขาหลุบตามองมือตัวเองที่กำเกร็งบนต้นขา ปากเม้มเข้าหากัน เหมือนว่าเขากำลังพยายามสะกดอารมณ์สะเทือนใจ ระคนเคียดแค้นโชคชะตา ที่พรากเพื่อนรัก เพื่อนสนิท ที่ทำให้เขามีชีวิตเป็นอยู่ที่ดีในทุกวันนี้ ไปจากเขา โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย พูดได้ว่า ไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิดช่วย เนื่องจากเรื่องเกิดในแดนไกล และยังเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า

　　เชี่ยวศักดิ์ ไม่เคยลืมว่า เขาเกิดมาในครอบครัวยากจน แต่เขาก็ขวนขวายหาทางให้ตัวเองได้รับการศึกษาเท่าที่จะทำได้

　　เขามีโอกาสได้รู้จักกับ จิรฉัตร สุทธิภาคย์ บุตรชายคนเดียวของครอบครัวที่มีฐานะเป็นปึกแผ่น สืบสายเลือดเก่าแก่ มีคนให้ความนับหน้าถือตามาช้านานในแวดวงผู้ดีชาวกรุง ... เมื่อสามสิบห้าปีมาแล้ว

　　ในเวลานั้น จิรฉัตรยังเป็นเพียงนักศึกษาคณะเภสัชศาสตร์ ยังไม่เป็น ดอกเตอร์ จิรฉัตร มีปริญญาดุษฎีบัณฑิต ด้านวิทยาศาสตร์ เป็นนักศึกษาไทยคนแรก ที่ได้เกียรตินิยมเหรียญทอง จากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งเมืองเมดิสัน รัฐวิสคอนซิน สหรัฐอเมริกา

　　การที่คนสองคน มีความแตกต่างกันทั้งด้านฐานะ และความเป็นอยู่ ไม่เคยเป็นอุปสรรค ในการคบหา กระทั่งกลายเป็นเพื่อนรัก

　　เชี่ยวศักดิ์ ไม่ได้ทำปริญญาเอก หรือแม้แต่เรียนต่อในระดับปริญญาโท หลังได้รับปริญญาใบแรก และใบเดียวในชีวิต ก็ทำงานทันทีกับบริษัทผลิตยาแห่งหนึ่ง เขาทำอยู่ประมาณห้าปี ดร. จิรฉัตร เพื่อนรักของเขา ก็เดินทางกลับพร้อมปริญญา พี เอช. ดี ด้าน ชีว— เคมีฯ

　　หลังจากห่างเหิน ขาดการติดต่อกันไปบ้าง ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เขากับจิรฉัตร ที่มีคำ ดอกเตอร์ นำหน้าชื่อไปแล้ว ก็กลับมาคบหาสนิทสนมกันอีกครั้ง

　　ดร. จิรฉัตร มีความตั้งใจจะก่อตั้งบริษัท ผลิตยา และเวชสำอาง ชวนเขาทำด้วยกัน เชี่ยวศักดิ์ตอบตกลง

　　หนึ่งปีต่อมา บริษัท ห้างหุ้นส่วนจำกัด สุทธิเภสัช ก็เป็นรูปเป็นร่าง เริ่มดำเนินกิจการ กระทั่งจนถึงปัจจุบัน นับเป็นเวลาเกือบสามสิบปี

　　นอกจากเป็นผู้ถือหุ้นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ที่เพื่อนของเขามีน้ำใจ จัดสรรให้ เป็นการตอบแทน ที่ช่วยกันมาตั้งแต่ต้น ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ลงทุนสักบาท เขายังมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ ดูแลด้านการผลิต และส่งออก ขณะเจ้าของบริษัทตัวจริง รับหน้าที่ดูแลด้านการคิดค้น ทดลอง ปรับปรุง และสรรหา ผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ ออกสู่ท้องตลาด ถือว่าเป็นการแบ่งงานกันตามความถนัด และความสามารถได้อย่างลงตัว

　　บริษัท ห้างหุ้นส่วนจำกัด สุทธิเภสัช ทำกำไรในแต่ละปีไม่น้อย ทุกอย่าง... น่าจะดำเนินไปอย่างราบรื่น หากจะไม่เกิดเหตุร้ายกับประธาน และเจ้าของบริษัท ทำเอาทุกคนที่รู้ข่าว แทบช็อกไปตามๆ กัน

　　ดร. จิรฉัตร ได้รับเชิญไปพูดเรื่อง ‘สารพิษแอบแฝงในยารักษาโรค และเครื่องสำอาง’ ในฐานะที่เขาเป็นทั้งนักวิทยาศาสตร์ และเภสัชกร... ที่องค์กรระหว่างประเทศ จัดขึ้นที่ประเทศกรีซ

　　ดร. จิรฉัตร ติดต่อกับลูกสาวและภรรยา ครั้งสุดท้าย เมื่อเขาเดินทางถึงกรีซ จากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย

　　หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง ตัวแทนองค์กรที่เชิญเขาไปพูด ได้ส่งข่าวมาบอกว่า ดร. จิรฉัตร หายสาบสูญไปในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน พร้อมเพื่อนอีกห้าคน สันนิษฐานว่า เรือยอร์ชส่วนตัวของเพื่อนนักวิทยาศาสตร์ชาวกรีก คนหนึ่ง ที่ดร. จิรฉัตรร่วมเดินทางไปด้วยเพื่อพักผ่อน ก่อนเดินทางกลับบ้าน หลังภารกิจเสร็จสิ้น ประสบอุบัติเหตุกลางทะเลลึก พบซากเรือ แต่ไม่พบศพ

　　ข่าวนี้ถูกส่งมาทางบริษัทของเขา เชี่ยวศักดิ์ ในฐานะที่มีตำแหน่งใหญ่ รองจาก ดร. จิรฉัตร เป็นคนที่ต้องรับฟังข่าวร้ายเป็นคนแรก และยังเป็นคนที่ต้องนำข่าวร้ายนี้ มาบอกแก่ครอบครัวของเพื่อนรัก ซึ่งก็มีภรรยา กับบุตรสาว

　　พนิดา ... ภรรยา วัยสี่สิบสี่ของเขา ถึงกับเป็นลม ช็อกไปทันที เหลือแต่พจีจำเรียง บุตรสาววัยยี่สิบสอง นั่งหน้าเผือดขาวอยู่ตรงหน้าเขาเวลานี้

　　“คุณลุงเช็คข่าวหรือยังคะ บางทีอาจจะมีอะไรผิดพลาด?”

　　พจีจำเรียงถามเพื่อนสนิทของบิดา ซึ่งหล่อนคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีมานานนับแต่จำความได้ ด้วยเสียงแหบพร่า

　　แม้หล่อนจะมีจิตใจเข้มแข็งมั่นคงกว่ามารดา แต่ไม่ได้แปลว่า หล่อนจะไม่สะดุ้งสะเทือน กับข่าวการจากไปอย่างไม่คาดฝันของบิดา

　　พจีจำเรียงสนิทกับบิดา จนบางครั้ง ถูกมารดากระเซ้าว่า หล่อนเป็นลูกรักของพ่อมากกว่าเป็นลูกแม่

　　พจีจำเรียง มีนิสัยหลายอย่างคล้ายคนเป็นพ่อ และยังเจริญรอยตามบิดา ในเรื่องการศึกษา ตั้งแต่เลือกคณะวิชาที่จะเข้าเรียน ในระดับมหาวิทยาลัย เวลานี้ก็ได้เรียนจบแล้ว ตั้งใจว่าต่อปริญญาโทและเอก ในมหาวิทยาลัยเดียวกับที่บิดาจบออกมา โดยมีกำหนดการณ์จะออกเดินทาง เพื่อไปศึกษาต่อยังมหาวิทยาลัย แห่งเมือง เมดิสัน รัฐวิสคอนซิน ปลายเดือนหน้า

　　แต่ข่าวร้ายที่ได้รับ... การจากไปอย่างกะทันของบิดา เปลี่ยนทุกอย่างไปหมด

　　หล่อนไม่เพียงแต่จะไม่สามารถทิ้งมารดา ที่กำลังโศกเศร้าเสียใจไว้ตามลำพังได้ แต่ยังไม่อาจทิ้งบริษัท ที่บิดาของหล่อนก่อตั้งขึ้นมากับมือ ในเวลาเช่นนี้

　　พจีจำเรียงเคยเข้าไปฝึกงาน ด้านควบคุมการผลิต ช่วงปิดภาคเรียนในแต่ละเทอม และยังเป็นผู้ช่วยบิดาในห้องทดลอง เป็นครั้งคราว ตามที่บิดาร้องขอ

　　ที่ต้องรอให้ร้องขอ ก็เพราะ ดร. จิรฉัตร ไม่ยอมให้ใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวในห้องทดลองส่วนตัวของเขา ก่อนได้รับอนุญาต แม้กระทั่งบุตรสาว และภรรยาก็ไม่ยกเว้น

　　หล่อนเคยนึกขันบิดาว่า เหมือนนักวิทยาศาสตร์ มากกว่านักธุรกิจ เจ้าของกิจการที่สามารถเลี้ยงตัวเองได้ เพราะวันๆ ขลุกอยู่แต่กับการทดลองนั่นนี่ แต่ก็แปลกว่า ทั้งที่เขาก็ทำงานไม่เคยหยุด แต่ในช่วงสองปีกว่ามานี้ ดูเหมือนจะมีผลิตภัณฑ์ใหม่ๆ

　　“ลุงเช็คจนไม่รู้จะเช็คยังไงแล้วหนูพจี”

　　เชี่ยวศักดิ์ตอบ

　　“ลุงก็ไม่คิดว่าจิรฉัตรจะมาด่วนจากไปแบบนี้โดยที่แม้แต่...ศพ ก็ยังไม่ได้กลับมาทำพิธีทางศาสนา”

　　“ถ้างั้นก็เป็นได้ว่า พ่ออาจจะยังมีชีวิตอยู่สิคะ คุณลุง”

　　พจีจำเรียงพูดอย่างมีความหวัง มือกำกำไลข้อมือลูบไปมาอย่างขอกำลังใจ และพลังสติปัญญา

　　กำไลนี้ บิดาของหล่อนซื้อให้ก่อนออกเดินทางไปจากบ้านเพียงสองวัน เป็นกำไลแบบโปร่ง รูปพญานาค ทำจากทองขาว มีความงามแปลกตาที่ดวงตาสีม่วงทั้งสองข้าง

　　“พ่อเห็นสวยดี เลยซื้อมาฝากหนู มา... พ่อใส่ให้”

　　หลังสวมกำไลนี้ให้แล้ว พ่อก็ดึงเอาตัวหล่อนเข้าไปกอด และยังกระซิบเหมือนให้สัญญาระหว่างพ่อลูก ที่ปฏิบัติต่อกันมานับแต่หล่อนจำความได้

　　“พ่อรักหนู นอกจากแม่ของหนู ของรักที่มีค่าที่สุดในชีวิตพ่อ ก็คือหนูนี้แหละ พ่อไม่อยู่ ดูแลแม่เขาด้วยนะ”

　　เวลานั้น หล่อนไม่ทันคิดว่าบิดาพูดเหมือนเป็นลาง

　　โธ่....พ่อ!

　　“เป็นไปได้ยากหนูเอ๋ย”

　　เสียงตอบกลับมาช่วยให้พจีจำเรียงกลับมาอยู่กับการณ์เฉพาะหน้า

　　“ถ้าพอมีความหวังแม้แต่นิดเดียว คิดหรือว่าลุงจะรีบนำเรื่องนี้มาบอกหนู กับคุณแม่ของหนู ให้ตกอกตกใจกัน ที่ลุงมา ก็เพราะเช็คแล้วเช็คอีกจนแน่ใจแล้วว่า เรือที่ประสบอุบัติเหตุกลางท้องทะเล ทิ้งไว้แต่ซากเรือบางส่วน ไม่มีทางรอดเลย สำหรับคนที่ไปกับเรือ ซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่พบ... ศพ”

　　เชี่ยวศักดิ์มองหน้าบอกความโทมนัสของหญิงสาวคราวลูก ด้วยความเห็นใจ