รชนิชลเยี่ยมหน้าจากระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ลงไปยังสนามหญ้าด้านหน้าซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ได้รับเชิญให้มาร่วมเป็นสักขีพยานในงานแต่งที่จัดขึ้นอย่างอลังการในเขตเบอเวอรี่ ฮิลล์ซึ่งเป็นย่านที่อยู่ของดาราและมหาเศรษฐี

　　หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างเล็กบอบบางและนัยน์ตาสีน้ำตาลประกายบนใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมยาวสลวยอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูปักเลื่อมงดงามยืนมองสักครู่ก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในหากก็ต้องประหลาดใจที่เห็นแวววลี ป้าแท้ ๆ ที่เลี้ยงดูเธอมาแต่เล็กแทนพ่อแม่ที่เสียชีวิตไปหมดแล้วยืนคุยกับชายชาวต่างชาติสวมชุดสูทภูมิฐานและเมื่อหันมาเห็นเธอก็ทำสีหน้าเหมือนตกใจก่อนที่ชายคนนั้นจะปลีกตัวออกไป รชนิชลเดินเข้าไปหา คืนนี้ป้าของเธอสวมชุดกระโปรงลูกไม้ฝรั่งเศสสวยงามเปล่งประกายแม้อายุจะเลยห้าสิบไปแล้ว

　　“ป้าคะ...ยังไม่ลงไปข้างล่างอีกเหรอคะ แขกมากันเต็มแล้ว”

　　“นินี...มาทางนี้ลูก”

　　แวววลีดึงแขนหญิงสาวให้เดินตามเข้าไปในห้องหนึ่งขณะที่นางชะเง้อมองซ้ายขวาเหมือนกังวลว่าจะมีใครเดินผ่านมาก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือและหันกลับไปยังหลานสาวคนเดียวพร้อมทั้งจับมือไว้แน่น

　　“นินี...ป้ายังลงไปที่งานตอนนี้ไม่ได้”

　　“ทำไมล่ะคะป้า...แล้วทำไมป้าถึงได้ทำหน้าอย่างนั้นคะ”

　　เธอถามและรู้สึกถึงแรงกดจากมือของแวววลีที่บีบมือเธอจนแน่น มีบางอย่างฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้นและรชนิชลก็เห็นว่ามันคือความกังวลอย่างชัดเจน

　　“นินี...ฟังป้านะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่สาวของแกน่ะ...หายตัวไปและป้าก็ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวานนี้”

　　ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเบิกกว้าง รชนิชลมือเย็นเฉียบเพราะคนที่แวววลีกล่าวถึงคือ วรรษมล ลูกสาวแท้ ๆ เพียงคนเดียวของแวววลีซึ่งเป็นเจ้าสาวในงานที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในคืนนี้นั่นเอง

　　“ป้าคะ...แล้ว...เอ้อ...เจ้าบ่าว...คุณคาร์ลอสเขารู้เรื่องนี้รึยังคะ”

　　“ยัง...เขายังไม่รู้ เขาถามเหมือนกันแต่ป้าพยายามปิดไม่ให้เขารู้”

　　“แล้วทำไมป้าไม่บอกเขาล่ะคะ หรือว่าไปแจ้งความก็ได้”

　　“ไม่ได้!” แวววลีค้านเสียงแข็ง “ไม่ได้อย่างเด็ดขาดเลย ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นมาคาร์ลอสต้องฆ่าพวกเราแน่ ๆ”

　　“ทะ...ทำไมล่ะคะป้า ทำไมเขาต้องฆ่าพวกเรา”

　　“ฟังนะนินี...ที่พี่สาวแกหายไปน่ะ มันเป็นความตั้งใจที่เขาจะไม่แต่งงานคืนนี้ วรรษมลหนีไปกับแฟนเก่า เขาโทรมาบอกป้าเมื่อกี๊...โธ่เอ๊ย! ป้านึกว่ามันจะลืมไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นได้แล้วซะอีก ดูมันทำ หนีตามกันไปแถมทิ้งจดหมายนี่ไว้ให้”

　　แววลียื่นซองสีขาวให้หลานสาวรับไป รชนิชลก้มลงมองซองจดหมายในมือแล้วขมวดคิ้ว

　　“จดหมายอะไรคะป้า?”

　　“เป็นจดหมายที่วรรษมลตั้งใจเขียนให้คาร์ลอส...ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ แต่ป้าไม่กล้าเอาไปให้เขาหรอก”

　　หญิงวัยกลางคนมีสีหน้าไม่สบายใจและตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ออกมา หญิงสาวกุมซองในมือไว้แน่นเพราะเธอก็สับสนมากกว่าเกินกว่าจะคิดอะไรได้ มันเป็นเรื่องใหญ่มากจริง ๆ ที่จู่ ๆ เจ้าสาวก็หายไป แต่เธอจะทำเช่นไรในสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้ กระทั่งได้ยินเสียงแวววลีร้องไห้ออกมา

　　“ฮือ...ป้าผิดเอง...นึกว่าลูกสาวของป้ามันจะรักดี อุตส่าห์พบรักกับมหาเศรษฐีแล้วยังกลับไปพบแฟนเก่าเสียอีก ป้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีแล้วนินี ถ้าคาร์ลอสรู้เข้าก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไง เขาต้องฆ่าพวกเราให้ตายหมดคืนนี้แน่ๆ”

　　“ป้าคะ...ใจเย็นนะคะ...อืม...เอางี้แล้วกันค่ะ จดหมายของพี่วี นินีจะเอาไปให้คุณคาร์ลเองนะคะ”