ณ ผับแห่งหนึ่ง

“ฟ้ากูว่ามึงเริ่มเมาแล้วนะ” น้ำหวานพูดขณะที่ฉันเอาแต่ดื่ม

“กูยังไม่เมานานๆ ทีกูได้ออกมาดื่มแบบนี้ขอเต็มที่กับชีวิตสักวันเถอะ” ฉันพูดพร้อมกับยกแก้วในมือกระดูกลวดเดียวหมด

“ก็จริงของมึงวันๆ มึงก็ทำแต่งาน อยู่แต่ร้านกาแฟ”

“เออนั้นแหละวันนี้ก็ขอดื่มให้เต็มที่หน่อย ถ้ากูเมามึงช่วยแบกกูกลับด้วยนะ”

“เออไม่ต้องห่วงกูจะแบกมึงกลับเอง เอาเต็มที่เลยเพื่อนเอาที่มึงสบายใจเลย”

“หวานกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ปวดฉี่ว่ะ”

“กูไปเป็นเพื่อนไหม” น้ำหวานบอกเพราะเห็นเพื่อนตนเมามากแล้ว

“ไม่เป็นไรกูไปเองได้รอแปปนะ” ฉันลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ

ตุบ!!

“เดินภาษาอะไรของคุณเนี่ยไม่เห็นคนรึไง” อิงฟ้าก้มตาโวยวายขณะเดินชนคนๆหนึ่งเข้า

“คุณนั้นแหละเดินไม่ดูตามาตาเรือ ถ้าเมามาก็กับไปนอนที่บ้านเถอะไป” คนแปลกหน้าพูดเสียงเรียบ

“ใครมาว ยังไม่มาวสักหน่อย” ร่างบางยืนยันว่าตัวเองเมาไม่ ทั้งที่ตัวเองแทบยืนไม่ไหว

“หึ! เมาขนาดนี้ยังจะปากเก่งอีก”

“นี่คุณ ก็บอกว่า ม่าวด้ายมาวงาย” ร่างพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต

“จะว่าไปคุณก็น่ารักเป็นบ้าเลย” ร่างสูงพูดขณะที่เห็นหน้าร่างบางชัดๆ

“คุณว่าคายหน้ารัก”

“คุณไง สนใจไปต่อกับผมไหม” ร่างสูงจับแขนคนตรงหน้า เขายอมรับว่าเขาสนใจคนตรงหน้ามาก

“ไปต่อ ม่ายปายปล่อย!” ร่างบางสะบัดมือออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่เป็นผล

“คุณต้องไปกับผม มานี่” ร่างสูงดึงร่างบางให้เดินตามตนไปทันที

ลานจอดรถ

“ปล่อยนะโว้ยยยย ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” อาการเมาเมื่อกี้ ส่างไปทันที

“เข้าไป!!” ร่างสูงลากคนตัวเล็กมาจนถึงรถที่มีลูกน้องยืนรออยู่ก่อนหน้า

"คุณต้นหนจะกลับบ้านหรือคอนโดครับ" ลูกน้องที่อยู่ในรถถามขึ้น

"ไปคอนโด"

“ไม่ไป ปล่อยสิว่ะ” ร่างบางพยายามดิ้นรนออกจากการจับกุม

“อยู่นิ่งๆก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน แล้วเอาคุณบนรถนี่” คนตัวโตขู่ออกไปให้ร่างบางสงบ

“พวกคุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับคุณ ปล่อยผม ปล่อย!!!” เขารั้งคอคนตัวเล็กเข้ามาประกบจูบอย่างดูดดื่ม มือหนาลูบไล้ไปตามร่างบาง จนรถวิ่งเข้ามาจอดที่คอนโดแห่งหนึ่ง เขาอุ้มร่างบางพาดบ่า แล้วเดินไปที่ลิฟต์ทันที

“ปล่อยฉัน ปล่อยสิว่ะ!!”

“เงียบ!!!”

ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของคอนโดซึ้งบนนี้มีเพียงห้องเดียวเท่านั้น ร่างสูงเดินเข้าห้องแล้ววางร่างบางลงเตียง

“จะไปไหน!!” ทันทีที่เป็นอิสระฉันก็ลุกขึ้นจะวิ่งออกไปจากห้อง แต่กลับโดนเขาจับร่างแล้วโยนลงไปบนที่เตียง แล้วขึ้นค่อมทันที

“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร ปล่อยสิ”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ”

“มึงปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!!”

“นี่ขึ้นมึงเลยหรอ”

“เออ แล้วมึงจะทำไม” เขาประทับจูบร้อนแรงอีกครั้ง ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงไม่ได้ เขาส่งมือหนาเข้าไปลูบไล้เอวบาง

“ ปล่อยฉัน! ปล่อย !!!" ฉันแข็งใจตวาดใส่หน้าต้นหนเสียงสั่นทั้งโกรธทั้งกลัว

“ เสียใจด้วยนะฉันไม่ถนัดรับคำสั่งใคร” อยู่ๆ เขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจซะอย่างนั้นจนฉันตามอารมณ์เขาไม่ทัน

"คุณมันเลว !! หน้าตัวเมีย !!” ฉันทําได้แค่กัดฟันมนํ้าตาแล้วตวาดใส่เขาไป

"หึ เธอครางให้ทันก็แล้วกัน”

เขาแบบนี้พูดจบก็จัดการดึงทิ้งเสื้อผ้าฉัน ฉันพยายามขัดขืนแล้ว แต่ก็สู้แรงผู้ชายตัวเท่าควายอย่างเขาไม่ได้เลยจนในที่สุดฉันก็ถูกแก้ผ้าจนหมดตัวน่าทุเรศตัวเองจริงๆที่ต้องมานอนแก้ผ้าอยู่ใต้ร่างไอ้มาเฟียอย่างเขา

ก่อนเขาจะเอื้อมตัวไปหยิบบางอย่างที่ลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วถอยกับไปนั่งยืนเข่าทับฉันอยู่เหมือนเดิม

"นายหยิบอะไร" ฉันถามอน่างลนลานลางสังหรณ์เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่ไม่ดีอยู่แล้ว

"..." ต้นหนไม่ตอบ แต่ทำสิ่งที่โครตน่าตกใจ...เขาถอดกางเกง

"อย่าดื้น!" การเห็นเขาทำในสิ่งที่น่ากลัวมันไม่อาจทำให้ฉันอยู่อยู่เฉยๆได้ ฉันเลยพยายามตะเกียกตะกายให้ตัวฉันหลุดออกจากใต้ร่างเขา แต่เขาก็สั่งเสียงดุ มือก็ถอดกางเกงไปด้วยก่อนโยนทิ้งไปพร้อมกันทั้งตัวนอกตัวใน ตอนนี้บนตัวเขามันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลืออะไรเหมือนกันกับฉัน

แต่ที่ต่างคือฉันไม่กล้ามองของของเขาที่ปราฎชัดเจนต่อสายตาฉัน ฉันถึงหลับตาแทบไม่ทัน