ร่างกายเจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกบดขยี้ ความรู้สึกเจ็บปวดทิ่มแทงเหลือจะพรรณา

นางบังเอิญพบกับความลับสุดยอดของสหพันธรัฐ จนถูกนักฆ่ามากมายนับไม่ถ้วนตามไล่ล่า ในที่สุดไม่อาจหนีพ้นจากหนทางสู่นรกได้

เหตุใดความรู้สึกเจ็บปวดจึงไม่สลายหายไปเพราะร่างกายดับสูญ แต่ความเจ็บปวดกลับทวีความรุนแรงขึ้น ความเจ็บปวดรวดร้าวแผดเผาในเลือด รู้สึกยุบยิบแปลก ๆ ในร่างกายราวกับแมลงมหาศาลชอนไชหัวใจ

“พี่สาว พี่ตื่นแล้ว”

เสียงอ่อนหวานดังขึ้น น้ำเสียงเย็นยะเยือกแฝงด้วยความรู้สึกน่ากลัว

พี่สาว? ข้ามีน้องสาวเมื่อไหร่กัน

นางปวดศีรษะแทบระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เบื้องหน้าฉากกั้นเป็นกระจก กระจกทองแดงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นได้ว่าการตกแต่งเครื่องเรือนแบบโบราณ ความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของนางแล่นเข้ามาในสมอง

ไป๋ซูอวิ๋น คุณหนูสามทายาทสายตรงของจวนนายพลไป๋ หนึ่งในห้าตระกูลยิ่งใหญ่แห่งรัฐหนานกา เป็นคนไร้ค่าที่ไม่มีพรสวรรค์การฝึกฝน แม้ว่านางจะเป็นทายาทสายตรงของนายพล แต่พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เล็ก นางจึงไร้ที่พึ่งพิง ร่างกายอ่อนแอและไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้ นิสัยขี้ขลาด เซ่อซ่า อ่อนแอและบ้าผู้ชาย นางจึงถูกรังแกสารพัดที่จวนนายพลไป๋

หลังจากถูกน้องสาวลูกเมียน้อย ไป๋ซูเวยทรมานทุบตี นางถูกบังคับกรอกยาปลุกกำหนัด พอลืมตาอีกครั้งก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

เหลือขอ! ดูหมิ่น! เยาะเย้ย!

ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามา ปลุกนางให้ตื่นขึ้นอย่างงุนงง ดวงตาหรี่ลง สายตาคมกริบมองดูคนที่เปล่งเสียงเรียก

“ยังไม่ถอดเสื้อผ้าเร็ว ๆ เข้า อีกเดี๋ยวรับใช้นายท่านฟู่ให้ดีล่ะ… กล้าดียังไงจ้องมองข้า”

ถูกแววตาเช่นนี้มองจนขนหัวลุก ดวงตาของไป๋ซูเวยลุกโชน เอื้อมมือออกไปอยากจะตบนาง

ทว่านางยังพูดไม่ทันจบ ก็หยุดชะงัก

สายตาไป๋ซูอวิ๋นโหดเหี้ยมแวบหนึ่ง ยกขาขึ้นเตะหน้าท้องไป๋ซู่เวยอย่างแรง

ความเคลื่อนไหวต่อเนื่องหมดจดสำเร็จในชั่วอึดใจ

“ให้ตายเถอะ ไป๋ซูอวิ๋น เจ้ากล้าเตะข้าเหรอ ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ไป๋ซูเวยทรุดลงนั่งเจ็บปวด ถลึงตาโกรธขึ้ง นางไม่เคยคิดฝันว่า ไป๋ซูอวิ๋นคนไร้ค่าไม่มีพรสวรรค์ฝึกฝนจะกล้าลงมือกับนาง

"กล้าดียังไง"

ไป๋ซูอวิ๋นเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อครู่นางออกแรงสุดกำลัง แต่ไม่อาจจัดการกับไป๋ซูเวยได้ ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอไม่ได้เรื่องเหลือเกิน

กระแสความร้อนในร่างกายถาโถมไม่หยุด ไป๋ซูอวิ๋นเงื้อมือขึ้นชกอีกครั้ง อาศัยตอนที่ไป๋ซูเวยกำลังปัดป้อง ไป๋ซูอวิ่นฉากหลบออกจากห้องอย่างว่องไว

นางฝืนทนความรู้สึกทรมาน วิ่งหนีสุดชีวิต กระแสความร้อนในร่างกายรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ภาพโดยรอบก็พร่ามัว ไม่รู้ว่าวิ่งหนีมานานแค่ไหน แต่ด้วยอารามรีบร้อนจึงวิ่งชน 'กำแพงเหล็กผนังทองแดง'

ไป๋ซูอวิ๋นวิงเวียนศีรษะตาลาย รีบเปลี่ยนทางเพื่อวิ่งหนีต่อไป เอวผอมบางกลับถูกมือใหญ่คู่หนึ่งจับไว้ ร่างกายนางก็ถูกกอดในอ้อมกอดที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ผิวบอบบางเย็นเย็นยะเยือกแนบร่างกายที่ร้อนผ่าวผ่านเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น

“เป็นถึงลูกสาวสายตรงตระกูลไป๋แต่กลับไม่ระวังตัวทำผิดศีลธรรม เป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายแปลกหน้า ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป... พี่สาวตัวดี ไม่รู้ว่าจะรักษางานหมั้นกับองค์ชายห้าต่อไปได้ไหม"

ไป๋ซูเวยไล่ตามออกมาจากห้องในโรงเตี๊ยม พอเห็นไป๋ซูอวิ๋นที่สติกระเจิดเจิงถูกชายที่แต่งตัวซอมซ่อพาเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ความอาฆาตมาดร้ายฉายแวบหนึ่งในดวงตา

นึกไม่ถึงจะจับพลัดจับผลูได้ผู้ชายแปลกหน้าช่วยโดยไม่ต้องลงแรง สวรรค์เมตตาจริง ๆ

ถ้ายกนางให้นายท่านฟู่ ยังมีเบาะแสตามเจอได้ หากนางเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชายแปลกหน้าเอง นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับไป๋ซูเวยนางเองแล้ว

ภายในห้อง ไป๋ซูอวิ๋นที่ถูกอุ้มพยายามดิ้นรนสุดชีวิตที่จะรักษาสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ไม่มากนัก แต่ ชายผู้นี้ดูเหมือนจะมีพลังที่น่าหลงใหล ผิวเย็นเฉียบแนบร่างที่ร้อนเหมือนน้ำเดือด ความร้อนและความสบายที่มาจากตัวชายหนุ่มทำให้เกิดอารมณ์พลุ่งพล่านในตัว