ฤดูร้อนเพิ่งมาถึง Northville

ฝนตกปรอยๆที่หน้าต่างกระจก ทำให้ผู้หญิงตื่นจากการหลับใหล

ใช้ปลายนิ้วลูบผ้าห่มสีเทาเข้ม Amelia Ramsay ลืมตาขึ้น ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องน้ำในห้องสวีทของโรงแรมก็เปิดออก ชายร่างสูงห่อผ้าขนหนูอาบน้ำรายล้อมไปด้วยไอร้อน

แพทริค ฮ็อปเปอร์มองดูใบหน้าสวยของอมีเลียอย่างสบายๆ พลางถามอย่างไม่เต็มใจว่า “คุณยังจำเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ได้ไหม”

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นนั่งห่มผ้าในอ้อมแขนแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ใช่... ฉันจำได้"

เมื่อคืน Amelia อยู่ในบาร์พยายามที่จะดื่มความเศร้าของเธอออกไป สิ่งต่อไปที่เธอรู้ เธออยู่ในอ้อมแขนของคนแปลกหน้าแล้ว สิ่งหนึ่งที่นำไปสู่อีกประการหนึ่งคือพวกเขาใช้เวลากลางคืนร่วมกันในโรงแรม

เศษความทรงจำค่อยๆ ไหลย้อนกลับเข้ามาในจิตใจของ Amelia และทุกกรอบคือเครื่องเตือนใจว่าเธอสูญเสียพรหมจารีเพราะแอลกอฮอล์

เมื่อมองไปที่อมีเลียซึ่งไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อจากด้านบน แพทริคคิดว่าเธอกำลังพยายามเกาะติดกับเขา เขาสารภาพอย่างไม่มีอารมณ์ว่า “เมื่อคืนนี้ ฉันคิดว่าคุณเป็นคนคุ้มกัน”

อมีเลียอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อย เธอตรวจร่างกายชายของเขาและยิ้มอย่างเย็นชา “นั่นทำให้เราสองคน นาย ฉันคิดว่าคุณเป็นผู้ชายโสเภณี”

นัยน์ตาของแพทริก ซึ่งราวกับหินโอนิกซ์บริสุทธิ์สองก้อน จ้องมาที่เธอ "เนื่องจากเป็นการยินยอม ฉันแน่ใจว่าคุณจะไม่มีปัญหาหากเราแยกทางกันตอนนี้"

ดวงตาที่สวยงามของเธอหันไปทางประตู "ได้สิ มาเป็นแขกของฉันสิ"

ทัศนคติที่ไร้กังวลของ Amelia ทำให้แพทริคครุ่นคิด ถ้าเขาไม่เห็นคราบเลือดบนผ้าห่ม เขาคงคิดว่าเมื่อคืนนี้ไม่ใช่คืนแรกของเธอกับผู้ชาย

เมื่อวานเป็นวันแรกที่แพทริคกลับมาที่นอร์ธวิลล์ เมื่อคืนเพื่อนของเขาขอให้เขาไปเที่ยวที่บาร์ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงขี้เมาทันทีหลังจากที่เขาออกจากบูธ

เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์โรแมนติกในตอนแรก แต่เขาก็อดไม่ได้หลังจากสบตากับอมีเลียที่เจ้าชู้ เมื่อเพื่อนของเขาพยายามที่จะเป็นนักบิน เขาอยู่บนเตียงในโรงแรมแล้วเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อแพทริคเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำหลังจากสนุกเสร็จ เขาต้องการส่งเงินไปคืนหนึ่งคืน เขาไม่เคยจะเข้าใจเลยว่าอมีเลียรอให้เขาจากไปไม่ได้จริงๆ นับประสาขอให้เขาตอบการกระทำของเขา

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้กลับมาที่นอร์ธวิลล์นานเกินไป เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถแยกแยะความเป็นไปได้ที่ผู้หญิงคนนี้จะเล่นเป็นใบ้

ด้วยดวงตาของเขา แพทริคเจาะทะลุผ่านอมีเลีย ผู้มีผิวที่บางเบาและอ่อนนุ่มราวกับแสงจันทร์ เขาเตือนเธอว่า “คุณยังจำสิ่งที่คุณต้องทำได้ไหม ฉันไม่ต้องการปัญหาจากคุณ”

รอยยิ้มของ Amelia Ramsay ยังคงเหมือนเดิมพร้อมกับการเสียดสีในน้ำเสียงของเธอ “ขอบคุณสำหรับการเตือนความจำ”

แบกลูกของคนแปลกหน้า? ก็เธอไม่สนใจ

หลังจากที่พวกเขาตกลงกันได้แล้ว แพทริคก็ยืนอยู่ตรงหน้าอมีเลียและเริ่มแต่งตัว สายตาของเขาดูยั่วยวนเล็กน้อยราวกับว่าเขาล้อเลียนเธอ

เขาสงสัยว่าเธอจะยังสงบนิ่งเหมือนเมื่อก่อนเมื่อเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของเขาในขณะที่มีสติสัมปชัญญะ

ความจริงก็คืออมีเลียทำไม่ได้

เธอจ้องตาบนพื้นอย่างรวดเร็วโดยแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ

เมื่อมองดูเธอเช่นนี้ นัยน์ตาของแพทริคหรี่ลงและจ้องไปที่ด้านข้างและคอของเธออย่างครุ่นคิด ริมฝีปากของเธอพองเล็กน้อยด้วยแก้มสีดอกกุหลาบ เมื่อถึงจุดนี้ ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะพิชิตเธอและลิ้มรสริมฝีปากหวานของเธอได้เพิ่มพูนขึ้นในตัวเขาอีกครั้ง

เมื่อต้องเผชิญกับพฤติกรรมที่ไม่ปกติเช่นนี้ แพทริคจึงขมวดคิ้วด้วยความรำคาญเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เริ่มเดินเร็วๆ และออกจากห้องชุดของโรงแรมโดยไม่หันกลับมามอง

ทันทีที่เขาจากไป อมีเลียก็กัดริมฝีปากของเธอด้วยความขุ่นเคืองทันที “ฉันใช้เวลาอยู่กับเขามาหนึ่งคืนแล้ว ทำไมฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาเลย”

ยืนขึ้นด้วยอาการเจ็บหลัง Amelia เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้าง เธอมองไปที่คราบเลือดที่เหลืออยู่บนผ้าปูที่นอนด้วยท่าทางที่ซับซ้อน “มันก็แค่กระดาษทิชชู่ ฉันคือผู้หญิงยุคใหม่ ใครจะสน”

พอออกจากโรงแรม ฝักบัวก็หยุด ซึ่งโชคดีสำหรับคนที่ออกไป

อมีเลียมองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวังและพบร้านขายยาที่เปิดทุกวันตลอด 24 ชั่วโมงอยู่อีกฝั่งของถนน เธอเดินเข้ามาและหลังจากนั้นไม่นานก็ออกมาพร้อมกับขวดน้ำแร่ที่เปิดอยู่ในมือ

ยกมือเพื่อตรวจสอบเวลา อมีเลียรีบไปหยุดแท็กซี่บนถนนและขึ้นรถทันที “ท่าน ร็อกซ์สัน คอร์ปอเรชั่น ขอบคุณ”

ขณะที่อมีเลียออกจากรถแท็กซี่ ชายหนุ่มรูปงามในชุดสูทสีเทาก็ค่อยๆ ออกมาจากหัวมุมถนนและหยุดที่ทางเข้าร้านขายยา

แพทริคโทรออกก่อน แล้วจึงผลักประตูกระจกเปิดออก เมื่อมองไปที่เภสัชกรที่อายเกินกว่าจะมองย้อนกลับไป เขาจึงถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งมาซื้ออะไรที่นี่?”

“ทานยาตอนเช้าครับท่านชาย”

“ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้โง่ขนาดนั้น” แพทริคคิดกับตัวเอง

ไม่กี่นาทีต่อมา

Lamborghini สีขาวเข้ามาในสายตาของแพทริค คนขับลงจากรถอย่างว่องไว เปิดประตู และถามเขาเกี่ยวกับการเดินทางครั้งต่อไป

สองคำออกมาจากริมฝีปากบางของแพทริก "ร็อกซ์สัน"

ทันใดนั้น อมีเลียได้รับโทรศัพท์จากสำนักงาน “คุณแรมเซย์ เก้าโมงกว่าๆ จะมีการประชุมคณะกรรมการเพื่อต้อนรับผู้บริหารระดับสูงคนใหม่ ผู้บริหารระดับสูงของบริษัททุกคนจะอยู่ที่นั่น ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”

เมื่อได้ยินเสียงประหม่าจากเสียงของผู้ช่วยดอริสทางโทรศัพท์ อมีเลียยังอยู่ระหว่างทาง เธอให้ความมั่นใจกับเธอว่า "ดอริส ไม่ต้องกังวล ฉันจะไปที่นั่นทันที"