แรกเริ่มเดิมทีตอนที่เปรี้ยวเพื่อนฉันบอกว่าจะเรียนทำผม สารภาพตามตรงว่าตอนได้ยินครั้งแรกฉันนึกภาพเพื่อนยืนสระผมไดร์ผมให้ลูกค้าอยู่ในร้านเสริมสวยหน้าปากซอย ที่มีป้ายเขียนชื่อเจ้าของร้านเป็นฟอนท์ลายมือตวัดๆ เขียนที่กระจกหน้าร้านว่า สระ ซอย เซ็ท เท่าไหร่ แต่งหน้าทาปากแดงแช๊ด ทำผมสีทองพองๆ ใส่เสื้อลายดอกพร้อย ชวนลูกค้านินทาเรื่องยัยป้าข้างบ้านหรือแบ่งเบาความทุกข์เกี่ยวกับพฤติกรรมนอกลู่นอกทางของบรรดาผัวๆ

　　พอเปรี้ยวได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะไม่หยุดอยู่พักนึง แล้วว่าฉันนี่เหมือนหลุดมาจากโลกอดีต ถึงไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว

　　“โอ๊ย ไม่ใช่ มันไม่ได้มีแต่ต้องเปิดร้านแบบนั้น นี่ฉันจะรับแต่งหน้าทำผมตามงาน เราทำงานก็ขอถ่ายรูปลูกค้าที่จ้างแต่งหน้าทำผมสวยๆ แล้วเอารูปลงโชว์ในอินสตราแกรมเป็นโปรไฟล์ เวลาใครเขาเซิร์จหา มาเห็นตัวอย่างงาน ชอบงานเราก็จะได้ติดต่อเรามาได้”

　　อาทิตย์นึงหลังจากที่คุยโทรศัพท์กับเปรี้ยววันนั้น ฉันก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯ และไปขอพักที่บ้านเปรี้ยว ตอนนั้นเองถึงได้เห็นว่าเปรี้ยวเอาจริงเอาจังขนาดไหน

　　บ้านทาวน์เฮ้าส์ขนาดเล็กกลางเมืองที่เป็นสมบัติตกทอดมาแต่รุ่นพ่อแม่ ที่เปรี้ยวเคยอยู่คนเดียวมาตลอดหลายปีหลังพ่อแม่ตายไป ตอนนี้มันใช้ห้องนอนเก่าของตัวเอง ทำเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและห้องเก็บอุปกรณ์เรียนเสริมสวย มีตู้กระจกใบใหญ่ที่ลักษณะเหมือนตู้วางขายสินค้าพวกเครื่องสำอางค์ มีทุกอย่างที่จำเป็นวางเรียงรายเรียบร้อยสวยงามหลายหลายรุ่นยี่ห้อและสีสัน ล้วนสวยงามละลานตา บนตู้นั้นมีแฟ้มหนาปกแข็งเล่มนึงวางอยู่ ฉันหยิบมาเปิดดู เห็นเป็นภาพ รวมแบบผมต่างๆ ทั้งผมแฟชั่นและทรงผมแบบออกงาน เกล้า เปีย ดัดลอน สวยงาม โดยตัวแบบทั้งหมดเป็นลูกค้าของเปรี้ยว

　　“โห เปรี้ยว แกเก่งจริงว่ะ แต่ละคนออกมาสวยหยั่งกะพวกดารา” ฉันชมอย่างจริงใจ

　　เปรี้ยวยิ้มหน้าบาน “ยังหรอก ยังไม่เก่ง รอเรียนก่อน นี่ไปลงเรียนถักเปียแบบต่างๆมาเพิ่มแล้ว เสียดายไม่มีหัวหุ่น ที่เขาขายๆกันแถวนี้ผมไม่ค่อยถูกใจ”

　　ที่ว่ามันไม่ถูกใจนั้น มันว่าส่วนใหญ่หัวหุ่นทำทรงหัวออกมาแบบฝรั่งทำออกมาแล้วไม่เหมือนหัวลูกค้าเดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้

　　และวันต่อมาเปรี้ยวก็ได้หัวหุ่นที่มันพอใจเสียที ซึ่งก็ไอ้หัวอันนี้แหละที่กลายเป็นเรื่องสุดหลอนขึ้นมา เริ่มตั้งแต่แรกเลยทีเดียว

　　เปรี้ยวได้หัวหุ่นมาจากเพื่อนในชั้นเรียนทำผมที่กำลังจะลาออกไป หน้าตาแบบคนไทย หัวแบนหน่อย ปากหนา ดั้งไม่โด่ง ตาเล็กๆ ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เขายกหัวนี่ให้เฉยๆ เปรี้ยวมันพยายามจะจ่ายเงินซื้อก็ไม่ยอมเอาเงินอีก วันนั้นมันเลยมัดรวบผมหัวหุ่น แล้วเอายัดใส่กระเป๋าหิ้วผ้าใบที่มันเอาติดไปด้วย เดินกลับมาบ้านช่วงค่ำ ระหว่างนั้นมันแวะซื้อกับข้าวที่ร้านหน้าปากซอย ก็วางถุงผ้าไว้ที่เก้าอี้ข้างๆนั่งรอไปกดมือถือคุยไลน์ลูกค้าไป

　　สักพัก ป้าเจ้าของร้านร้องขึ้นมา เสียงสั่น “ว้าย หัวผีๆ” ทัพพีตักข้าวสวยที่ถืออยู่หล่นลงพื้น เศษอาหารกระจายไปทั่ว คนในร้านพากันตกใจ

　　ป้ายืนยันว่าเห็นเลือดหยดไหลออกจากมุมกระเป๋า แล้วกระเป๋าเปิดอยู่เลยชะโงกไปดู เห็นหัวคนนอนลืมตาค้างปากอ้าหน้าตาบวมปูด คอมีรอยตัดเลือดแดงฉานเต็มกระเป๋า!

　　เปรี้ยวฟังแล้วขนลุก หันมาดูกระเป๋าที่เปิดอ้า มั่นใจว่าตัวเองปิดซิปเรียบร้อย แต่ไม่รู้เปิดได้ยังไง แต่หัวหุ่นในกระเป๋าก็วางอยู่เรียบร้อยปกติ ปากไม่ได้อ้าไม่มีเลือดแต่อย่างใด ทุกคนเลยสรุปว่าป้าตาฝาดไปเอง

　　มันเอาหัวนั่นกลับมาบ้าน แล้ววางตั้งไว้ที่บนโต๊ะกลมกลางห้อง นั่งลองสางผมลองถักเปียอย่างสนุกสนาน ฉันเปิดเข้าไปเห็นทีแรกก็สะดุ้งเฮือกตกผงะถอยหลังชนประตูดังโครม เพราะหัวหุ่นนี้หน้าตาเหมือนคนจริงมากๆ แถมกำลังทำตาจ้องเขม็งเหมือนกำลังโกรธจัด

　　แต่พอดูดีๆอีกทีก็หน้าตาปกติ เปรี้ยวต่างหากที่เริ่มหน้าเสีย “แกนี่ อย่าทำท่าแบบนั้นดิวะ ตะกี้ป้าข้าวแกงก็คนนึงละ หัวหุ่นหน้าไทยโว้ย แปลกหน่อยแต่เรียลได้ใจ อย่าคิดมากดิ”

　　ฉันกลัวจนใจไม่ดีเลยขอตัวเดินออกมาก่อน แต่สักพักเดียวก็ได้ยินเสียงเปรี้ยวหวีดร้องดังลั่นแล้ววิ่งแนบออกมาจาก้หอง ปิดประตูดังปัง

　　เปรี้ยวมาเล่าหลังจากนั้นว่า ระหว่างที่ถักผมอยู่ รู้สึกเหมือนมีแรงดึงขืนๆ เหมือนคนไม่ยอมให้ถัก ตอนนั้นขนลุกแล้วแต่ก็พยายามไม่คิดมาก ทำต่อ คราวนี้มีเสียงร้องอุ๊ยเบาๆ ทั้งที่ในห้องไม่มีใครอยู่ เปรี้ยวเลยขวัญหนีดีฝ่อ ผลักหัวหุ่นตกกลิ้งบนพื้น

　　หัวหุ่นดันหมุนหลุนๆกลับมาที่เท้าของเธอ แหงนหน้าจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ปากขมุบขมิบเหมือนด่า เปรี้ยวเลยเตะเปรี้ยงเต็มแรงแล้ววิ่งหนีออกมา

　　“ไม่เท่านั้นนะแก ฉันเปิดประตูไปแง้มดูอีกที หัวนั่นมันมาตั้งบนตู้เองเฉย หันหน้าออกจ้องถลึงตามองหยั่งกะมีชีวิต ฉันไม่กล้าเปิดเข้าไปแล้วเนี่ย”

　　ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง หัวหุ่นหัวนั้นก็ยังคงตั้งอยู่ที่เดิม บนหลังตู้กระจกเก็บอุปกรณ์เสริมสวย ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง หันไปทางไหน หรือกลิ้งตกลงมาที่พื้น หรือย้ายที่ไปมุมอื่นของห้องส่วนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ ฉันไม่ได้เข้าไปดูนานแล้ว แม้แต่เปรี้ยวก็ด้วย ตัดใจซื้อเครื่องมือทำกินใหม่ทั้งชุดเพื่อทำงานที่รับมา “แล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะทำยังไง” มันว่าอย่างนั้น #.