พนมไว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์

　　“สาธุ เพี้ยง! ขอให้ลูกช้าง8.00 น. บรรยากาศร่มรื่นไร้แสงแดดจ้า อากาศกำลังเย็นสบายเพราะฝนเพิ่งหยุดตกได้สักพัก

　　ภายในบ้านไม้ชั้นเดียวหลังสีเขียวอ่อนยกพื้นสูงเมตรครึ่ง ภัทรวรินท์อยู่ในชุดนักศึกษา ในมือของเธอถือเอกสารการสมัครงาน แววตาคู่งามสำรวจตัวเองหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งดูความเรียบร้อย แล้วเธอก็วางเอกสารไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง สองมือยกขึ้นได้งานพาร์ทไทม์ที่โรงแรมรอยัลด้วยเถอะค่ะ ถ้าลูกช้างได้งาน ลูกช้างจะ...” ยังไม่ทันได้บนบานศาลกล่าว

　　“น้ำตาล!!น้ำตาล!!เกวมาถึงแล้วลูก ไม่รีบไปเดี๋ยวสายจะหาว่าน้าไม่เตือน”คุณน้าวัยสี่สิบต้นๆตะโกนดังยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง

　　“ค่ะ! น้าต่าย”

　　ภัทรวรินทร์หยิบเอกสารแล้วรีบออกมาจากห้อง ริมฝีปากบางแย้มยิ้มให้น้า แล้วเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงประตูรั้วไม้

　　“ไม่เข้าบ้านล่ะเกว”

　　“ไม่เข้าหรอกเสียเวลา รีบไปกันดีกว่า วันนี้รับสมัครวันสุดท้ายด้วยนะแก”

　　“งั้นเรารีบไปกัน”

　　สองสาววัยใสเดินไปจนถึงปากซอยถนนใหญ่ ทั้งสองคนขึ้นรถเมล์ที่แสนแออัดด้วยผู้คนที่เดินทางไปทำงาน บางคนก็เดินทางไปทำธุระ ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็ถึงโรงแรมระดับหกดาว น้ำตาลกับเกวหวังไว้ว่าจะได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่โรงแรมแกรนด์รอยัลซิกตี้ที่มีชื่อเสียงใจกลางกรุงเทพฯ และเมื่อถึงป้ายที่จะลงห่างจากโรงแรมประมาณสองร้อยเมตร ทั้งสองคนลงจากรถเมล์และเดินคุยกันไปเรื่อยๆ เพราะมาถึงก่อนเวลาเปิดรับสมัครงาน

　　“สงสัยคนจะเยอะน่าดูแกว่าไหมเกว” น้ำตาลถามเพื่อนแล้วมองตึกใหญ่สูงเสียดฟ้าตระการตาเบื้องหน้า

　　“แหงล่ะ...โรงแรมระดับหกดาวเชียวนะแก” เกวย่นจมูก ในขณะที่ตาลกับเกวกำลังเหม่อมองอาคารใหญ่

　　สัญญาณไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นเขียว รถคันโก้ขับเคลื่อนมาอย่างช้าๆจนร่างสูงที่นั่งในรถด้านหลังมีสีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เพราะเขาต้องการพักผ่อนหลังจากที่เดินทางกลับมาจากเชียงใหม่ให้เร็วที่สุด เสียงทุ้มเข้มว่าให้คนสนิท

　　“ยอด!!นายช่วยขับให้มันเร็วๆกว่านี้หน่อยได้ไหม!!”

　　“ครับคุณวัฒน์” ยอดรับคำแล้วเร่งเครื่องยนต์ขับเคลื่อนไปด้วยความเร็วในขณะที่พื้นถนนนั้นยังชุ่มฉ่ำ บางพื้นที่มีแอ่งน้ำขัง ยอดไม่ชลอความเร็วเพราะกลัวถูกต่อว่าซ้ำ

　　“บรื้น!!ซ่า!!” ล้อรถเหยียบน้ำขังในแอ่งสาดกระเด็นใส่ร่างเล็กที่กำลังเดินไปสมัครงาน น้ำตาลหลบไม่ทันเนื้อตัวมอมแมม เธอเท้าเอว ตะโกนดังออกไปอย่างโมโหว่าให้เจ้าของรถคันใหญ่

　　“ไอ้บ้าเอ๊ย !ขับรถไม่ดูทางเลย!! ทำชาวบ้านเดือดร้อนเห็นไหมเนี่ยแย่มากเลย คิดว่ารวยมากนักใช่ไหม ไม่เห็นหัวคนจน โถ่ชุดฉัน!!” เธอก้มหน้าสำรวจตัวเอง

　　“ทำไงดีวะตาล แย่จริงๆเลย คิดว่าเป็นสนามแข่งรถหรือไง จะกลับบ้านไปเปลี่ยนก่อนไหม” เพื่อนสนิทออกความเห็น

　　“ไม่หรอก เดี๋ยวเอาน้ำลูบๆออก รีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”

　　“อื้อ..”เกวพยักหน้า สองสาวรีบก้าวฉับๆเดินให้ถึงที่หมาย

　　แต่ทว่าภายในรถ ยอดรีบท้วงกับเจ้านายที่นั่งหน้านิ่งเหมือนทองไม่รู้ร้อน

　　“คุณวัฒน์จะไม่จอดรถลงไปดูหน่อยเหรอครับ เสื้อผ้าคงเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งตัวแน่ครับ

　　“ไม่จำเป็น เดินใจลอยช่วยไม่ได้ ถึงหรือยัง เร็วๆหน่อยได้ไหม !”

　　“ครับๆ ถึงแล้วครับ”

　　นายยอดขับรถคันโก้จอดหน้าโรงแรมรอยัล ก็มีพนักงานรีบมารับรถไปพร้อมกับต้อนรับลูกค้าวีไอพีใบหน้าหล่อคมคาย คนตัวใหญ่ลงจากรถและกำลังเดินเข้าไปในโรงแรม จังหวะนั้นปลายหางตาแลเห็นนักศึกษากำลังเดินเข้ามาถามทางไปฝ่ายบุคคล เขาสบถในใจ

　　“หึ!!มัวแต่เดินเหม่อ ไม่รู้จักมองหน้ามองหลัง”

　　จังหวะเดียวกันกับที่น้ำตาลเห็นรถคุ้นตา เธอจำได้ คนในรถลงมาพอดี เขาสูง แผ่นหลังกว้าง ท่าทางสุขุม ทำให้น้ำตาลทนไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอ เธอเดินกระทืบเท้าตรงดิ่งหวังให้ทันก่อนที่เขาจะพ้นสายตาพร้อมตะโกนดังออกไป

　　“นี่คุณ!! คุณขับรถประสาอะไร น้ำกระเด็นใส่ฉัน หยุดก่อน หันมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ!!นี่คุณ!!คุณ!!”