ธนภพ อดิโรจน์ ทอดสายตามองเด็กสาวที่กำลังยืนสะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่ตรงรูปภาพหน้าโลงศพของภรรยาผู้ล่วงลับของเขาอย่างน่าสงสาร ภาวิดา จำรูญรักษ์ หรือ พริว คือลูกเลี้ยงสาววัย 17 ของเขา

　　เธอผู้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเช่นเดียวกับเขา ประภาพรรณ ภรรยาของธนภพเป็นมารดาของเด็กสาวเพิ่งเสียชีวิตอย่างกระทันหันไปเมื่อไม่กี่วันก่อนด้วยอุบัติเหตุ และวันนี้สวดวันสุดท้าย แน่ละ คนที่เพิ่งกำพร้าแม่ย่อมรู้สึกใจหายและว้าเหว่เป็นธรรมดา

　　ประภาพรรณเป็นแม่หม้ายลูกติด สามีของเธอเสียชีวิตไปตอนที่ภาวิดาเพิ่งสามขวบเท่านั้น สองแม่ลูกไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก จนกระทั่งเขามาพบประภาพรรณเข้าในงานเลี้ยงบริษัทของเธอและตกหลุมรัก ก่อนตัดสินใจอยู่กินฉันสามีภรรยาโดยไม่ได้จดทะเบียนสมรสพร้อมรับหนูพริวมาอยู่ร่วมบ้านของเขา และเมื่อภรรยาของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตอย่างกระทันหัน เด็กสาวก็กลายเป็นกำพร้าไร้ญาติขาดมิตรโดยปริยาย

　　“กลับบ้านเราเถอะหนูพริว” เขาแตะที่บ่าของเด็กสาวเบาๆ เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำที่เปื้อนคราบน้ำตาก็ทำให้ใจกระตุกด้วยความสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

　　“พริวคิดถึงแม่ค่ะน้าภพ” เด็กสาวสะอื้นโผเข้ากอดร่างสูงตรงหน้าเพื่อหาหลักยึดหัวใจ เธอไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากคนตรงหน้าซึ่งอยู่ในฐานะพ่อเลี้ยง และเป็นคนเดียวในโลกที่เธอพอจะพึ่งพิงได้ “พริวไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่มีเลย”

　　ธนภพโอบรั้งร่างที่สั่นสะท้านไว้อย่างสงสารจับใจ แต่กระนั้นอกอวบอิ่มของวัยสาวแรกรุ่นที่เบียดกระแซะเข้าหาอกแกร่งของหนุ่มฉกรรจ์ก็เริ่มก่อกวนตะกอนบางอย่างในหัวใจขึ้นมาอย่างเงียบๆ เพราะถึงอย่างไรผู้หญิงตรงหน้าก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของภรรยาผู้เป็นที่รักของเขา เป็นลูกเลี้ยงที่เขาต้องรับผิดชอบชีวิตเธอนับจากนี้ แต่ก็นั่นแหละ

　　ยัยหนูพริวโตเป็นสาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

　　“น้าภพจะไม่ทิ้งพริวไปอีกคนใช่ไหมคะ” เสียงหวานฉะอ้อนถามปนสะอื้น

　　“เด็กโง่ น้าภพจะทิ้งหนูได้ยังไง มานี่มา น้าเช็ดน้ำตาให้ก่อน” เขาใช้ปลายนิ้วปาดไล้หยาดน้ำใสๆ ให้เธออย่างทะนุถนอม โครงหน้าหวานถอดแบบจากมารดา แต่ภาวิดาสวยจิ้มลิ้มน่ารักกว่า และสาวกว่ารูปร่างแม้จะผอมเพรียว แต่กลับมีส่วนเว้าส่วนโค้งของอิสตรีที่ชวนมอง แก้มใสๆ แดงระเรื่อชวนให้เขาอยากประทับริมฝีปากข้างแก้มเนียนๆ นั้นเหลือเกิน

　　บ้า! เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมียตายยังไม่ทันเผา ก็รู้สึกบ้าๆ กับลูกเลี้ยงสาวเสียแล้ว แถมเจ้าหล่อนยังอายุแค่ 17 ห่างจากเขาตั้งเกือบรอบ ไม่เรียก บ้ากามจะเรียกว่าอะไรได้ ไอ้เฒ่าหัวงูเอ้ย ชายหนุ่มสบถด่าตัวเองในใจ

　　“กลับบ้านเรากันเถอะ น้าเหนื่อยแล้ว หนูเองก็ควรพักผ่อน พรุ่งนี้เรายังต้องตื่นแต่เช้าอีกนะ” สาวน้อยวัยใสพยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอหันไปมองรูปถ่ายมารดาอีกครั้งก่อนยอมให้พ่อเลี้ยงหนุ่มประคองไปขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน

　　“หิวไหมคะคนดี” ธนภพหันไปถามเสียงอ่อนโยน แต่กลับพบว่าลูกเลี้ยงสาวนั่งสัปหงกไปเสียแล้ว ดูเถอะ หลับคอพับคออ่อนท่าทางเหนื่อยมาก น่าจะเหนื่อยร้องไห้นั่นแหละ แถมต้องตื่นเช้า อดหลับอดนอนอีกก็น่าจะหมดแรงอยู่เหมือนกัน จังหวะหนึ่งจู่ๆ เด็กสาวก็เอนกายซบลงมาที่บ่าของเขาพอดิบพอดี ธนภพสะดุดลมหายใจตัวเองอย่างเสียศูนย์ไปนิดนึง กลิ่นหอมกรุ่นจากเรือนผมของเธอแตะจมูกชวนให้เขาชะลอรถให้ช้าลงโดยไม่รู้ตัว ผมยาวคลอเคลียที่แขนล่ำบึ้กทำให้นึกอยากก้มลงดอมดมเหลือเกิน

　　ไม่ได้นะ! อยากติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์หรือไงวะ นี่มันลูกสาวของเมียแกนะเว้ย เลิกคิดเลยไอ้ภพ เลิกคิด!

　　เขาเสมองไปนอกหน้าต่าง พยายามขยับตัวน้อยที่สุดเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะตื่น สองมือกำพวงมาลัยไว้แน่นไม่ยอมให้มือว่างไปทำมิดีมิร้ายใครได้ อยากจะบ้าตาย ใครใช้ให้เขามีลูกเลี้ยงสวยขนาดนี้เนี่ย กรรมของเวร

　　รถเก๋งของเขาเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นช้าๆ คนขี้เซาก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น ไม่ว่าเขาจะปลุกยังไงแม่ตัวยุ่งก็ไม่ยอมลืมตา ธนภพถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจำใจช้อนอุ้มร่างสวยเข้าบ้าน ราวกับแกล้งเมื่อคนขี้เซากระแซะเข้าหาอกแกร่งราวกับต้องการความอบอุ่น แต่คนถูกซุกไซ้นี่สิ ร้อนไปหมดทั้งร่าง

　　โอ้ย แม่คุณเอ้ยจะแกล้งกันไปถึงไหน ลักหลับลูกเลี้ยงตัวเองนี่จะผิดมากไหมเนี่ย...

　　ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาสลัดความคิดอกุศลจากสมอง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับลูกเลี้ยงสาวเลยสักครั้ง อาจเพราะความว้าเหว่ที่เสียภรรยาคู่ใจไป ทำให้ไขว้เขวเช่นนี้ และแม่หนูพริวตัวน้อยนี่ก็มีส่วนคล้ายกับประภาพรรณมาก ทำให้เขาอยากจะยึดเธอเป็นตัวแทนภรรยาผู้ล่วงลับ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้...

　　“แม่ขา...พริวคิดถึงแม่ค่ะ” เสียงหวานละเมอเบาๆ ก่อนอิงศีรษะซบที่ ซอกคอหนา ทำเอาธนภพขนลุกซู่ นึกร่ำๆ อยากเปลี่ยนใจพาเธอเข้าไปในห้องเขาแทน จะกวนใจฉันไปถึงเมื่อไหร่กันนะยัยตัวยุ่งนี่ เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไร้ความรู้สึกนะ

　　************