เสียงตึก ตึก ตึก กระทบกับพื้นโล่ง ได้ยินเพียงเสียงแอ๊ด ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีแดงที่ปรากฏขึ้น

คนที่เดินเข้ามาเปิดประตูออก สายตาจับ จ้องไปยังร่างของหญิงสาวที่มีผ้าพันแผล เต็มตัว “จิ๊จิ๊น่าสังเวชเสียจริง” สายตาของหญิงสาวไม่ปิดบังความพึงพอใจและความดีอกดีใจในดวงตาอย่างชัดเจน

ชยานีนอนอยู่บนเตียงนิ่งโดยที่ไม่ สามารถขยับตัวได้ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ จับจ้องไปยังหญิงสาว หญิงสาวคนนี้คือชามา เพื่อนสาวที่เธอสนิทด้วยที่สุด

“เธออยากพูดอย่างนั้นเหรอ"ชามาที่กำลังมองดวงตาของชยานีอยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา ชามาโน้มกายเข้าไปใกล้หูของชยานี แล้วกระซิบ “ชยานี นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าเธอจะมีวันนี้ได้”

ชยานีมองอดีตเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลัง แสยะยิ้มที่อยู่ตรงหน้าตนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทว่าตอนนี้กลับใช้สายตาแห่งความเคียดแค้นมองตน ชยานีอยากจะเปล่งเสียงออกไป แต่เส้นเสียงของเธอได้รับความเสีย หายอย่างหนักจึงไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้

เธอกำหมัด ภายในดวงตามีความไม่ เข้าใจและความหวั่นไหว

ทำไมชามาถึงได้พูดแบบนี้กับ ทำไม? เรา

ชามามองชยานีที่มีท่าทีดิ้นรน ในใจ อธิบายไม่ได้ว่ารู้สึกเพลิดเพลินใจมากแค่ ไหน “เธอคิดว่าฉันจะนับว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทจริงๆ หรือ ชยานี เธอนี่โง่จริง ๆ"

เมื่อเห็นว่าชยานีพยายามตะเกียกตะกาย ลุกขึ้น ชามาจึงเอามือกดแผลของชยานีไว้ อย่างแรง ชยานีเจ็บจนสั่นไปทั้งร่าง ไม่นานนักใบหน้าของเธอก็มีเลือดซึมออกมา “ฮะๆ ที่ฉันตีสนิทกับเธอก็เพราะทัตติหรอกนะเธอ ยังไม่รู้เรื่องนี้ล่ะสิ ความจริงแล้วฉันกับทัตติ อยู่ด้วยกันมานานแล้ว”

‘อะไรนะ?” ชยานีเบิกตากว้าง

“เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเธอ ความจริงแล้วก็ไม่ใช่อุบัติเหตุเหมือนกัน” ชามาจิ้ม ผ้าพันแผลที่พันใบหน้าของชยานี “ตอนที่เธอถูกรถบรรทุกชนกระเด็นน่ะ ฉันกับทัตติ เองก็อยู่แถว ๆ นั้นด้วย โครม...ตอนที่เห็น ภาพเธอโดนรถชนน่ะ เธอไม่รู้หรอกว่ามันน่าตื่นเต้นขนาดไหน

‘ไม่...เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อคำพูดของ เธอแม้แต่คำเดียว'

ชยานีจ้องชามาอย่างโกรธแค้น เธออยากจะยื่นมือออกไปผลักชามา ส่วนใบหน้า ของชามากลับมีแต่รอยยิ้มแห่งความพึง พอใจ

“เธอคิดว่าทัตจะรักเธออย่างนั้นเหรอ เธอก็แค่เด็กที่ตระกูลคำล้อมรับมาเลี้ยง เพื่อ ใช้มอบความสุขให้ทัตก็เท่านั้น แต่ไม่ได้ อยากให้เธอแต่งกับทัตจริง ๆ หรอก มันก็แค่ เพ้อฝันเรื่องไร้สาระเท่านั้นแหละ”

“เดิมทีก็คิดว่ารถจะชนจนเธอตาย แต่นึก ไม่ถึงว่าเธอจะดวงแข็งถึงขนาดนี้". ชามากล่าวด้วยใบหน้าที่น่าขยะแขยง

“แต่ก็ไม่ เป็นไร อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้ลงไปนอนในอยู่ ใต้พื้นดินแล้ว”

‘เธอคิดจะทำอะไรน่ะ

“หึ ชยานี ความจริงแล้วเธอก็ยังพอมี ประโยชน์อยู่บ้าง เธอดูสิว่านี่คืออะไร” ชามา หยิบกระดาษเอสี่ออกมาจากกระเป๋ามาโบก ตรงหน้าของชยานี

บริจาคมดลูก คำไม่กี่คำนี้ทิ่มแทงเข้าไป ในจิตใจของชยานี ส่วนท้ายกระดาษที่ ปรากฏเป็นลายเซ็นของทัตติที่เซ็นด้วยตนเอง

ชยานีเบิกตากว้าง พยายามผลักชามา อย่างสุดแรง ชามาเซถอยไปไม่กี่ก้าว นัยน์ตาปรากฏความอาฆาตแค้นออกมา อย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็บีบคอของชยานี “ชยานี เธอควรดีใจนะที่เธอยังพอจะมีค่าอยู่ บ้าง พอเธอเอามดลูกให้ฉันแล้ว รอจนฉันตั้ง ท้องลูกของทัตติก่อนเถอะ ต่อไปฉันจะจุด ธูปสามดอกเซ่นไหว้เธอทุกวัน”

‘นังชั่ว นังปีศาจ"ชยานีดิ้นอย่างแรง ดวงตาของเธอมี ความเกลียดชังติดอยู่ในนั้น

‘ฉันไม่มีทางเอามดลูกให้แกหรอก ไม่มี ทาง!'

“ดิ้นไปเถอะ อีกเดี๋ยวฉันจะฉีดยาให้ สมองเธอตาย เธอไม่ทรมานอะไรขนาดนั้น หรอก”

“อ้อ...ใช่ ก่อนที่เธอจะตาย ฉันจะบอก อะไรเธออีกเรื่องหนึ่ง เมื่อสองปีก่อนฉันแท้ง ลูกของทัตติน่ะ ฮ่า ๆๆ เธอดูสิ เดือนนั้นแก ปรนนิบัติฉันอย่างรอบคอบ เธอไม่รู้หรอก ว่าตอนนั้นฉันรู้สึกพอใจมากขนาดไหน”

‘พอแล้ว พอได้แล้ว!

“พอเหรอ? ชยานี ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉัน กับทัตได้อยู่ด้วยกันไปนานแล้ว ทั้งหมดเป็น เพราะแกคนเดียว แกทำให้ฉันต้องแท้งลูก แกทำให้ฉันสูญเสียการทำหน้าที่แม่คนนับ แต่นั้น แกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

ชามายกเรื่องขึ้นมาพูด ก่อนจะเตรียม กระบอกฉีดยา จากนั้นก็หันไปแทงเข็มใส่ลำ คอของชยานีด้วยสีหน้าท่าทางโหดเหี้ยม

ติ๊ด ๆๆๆ

“แย่ล่ะสิ อัตราการเต้นหัวใจของคนไข้ ไม่สม่ำเสมอ ความดันโลหิตก็เริ่มลดลงด้วย”

‘ที่นี่ที่ไหนกัน’

ชยานีล่องลอยอยู่ในอากาศมองหมอและ พยาบาลที่กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ในห้องผ่าตัด และดูเหมือนว่าชยานีจะสัมผัสอะไรบาง อย่างได้ถึงได้ล่องลอยออกไป ขณะที่กำลัง มองร่างที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับตนเอง ที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ชยานีก็อดไม่ได้ที่ จะกรีดร้องออกมาอย่างตระหนกตกใจ

“อยะ...อย่า อย่าเอามดลูกของฉันไป”

ชยานีลอยบุ่มบ่ามพุ่งเข้าไปหา ศัลยแพทย์ทันที ทว่า กลับทะลุผ่านร่างของ ศัลยแพทย์

ชยานีมองตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ สีหน้ายิ่งขาวซีดขึ้นไปอีก

‘เธอตายแล้วหรือ แล้วคนที่อยู่บนเตียง นั่นคือใครกัน'

เธอลูบไล้ใบหน้าของตนอย่างสั่นเทา แต่ เมื่อมองไปที่ใบหน้าขาวซีดของคนที่อยู่บน เตียงผ่าตัดอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะกลืน น้ำลาย .

ใบหน้านั้นเหมือนกับเธอไม่มีผิดเพี้ยน แต่ทว่าไม่ใช่เธอ เพราะขณะที่เธอประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์ ส่วนบนของร่างกาย ถูกเป็นอัมพาต ใบหน้าก็ถูกชนจนยับเยินไป หมดจนกระทั่งเธอถูกชามาฆ่าโดยการ ฉีดยา

ขณะที่ชยานีนึกไม่ออกว่าสุดท้ายแล้วมัน แรงดึงมหาศาลดึงเธอออกไปและมีแสงสว่าง วาบขึ้นมาในหัว จากนั้นชยานีก็หมดสติ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ชยานีก็รู้สึกได้ถึง

สองวันถัดมา

“โอ๊ย!” หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงลืมตา ขึ้นทันที สักพักความทรงจำมากมายนับไม่ ถ้วนของเธอก็พรั่งพรูเข้ามา ชยานีทำหน้า เหยเกแล้วยื่นมือออกมากุมศีรษะ

ขณะที่กวาดสายตามองไปทางด้านขวา มือก็มีสายตาจ้องตวัดจ้องมาที่เธอ ชยานี รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งความหนาวเหน็บ

ตอนนี้ราวกับปลายมีดจ่ออยู่ด้านหลัง เธอหันไป มองก็ปะทะเข้ากับดวงตานิ่งและคมกริบคู่นั้น

ชยานีรู้สึกหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ ใน ดวงตาสีนิลคู่นั้นไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ มีเพียง แค่ความเย็นชาเท่านั้น

“ปาลี เธอดีมากนัก”