"ไอ้พวกชั่ว โชคดีที่ฉันหนีมาได้นะเนี่ย" ซินชิงหลินพูดเบา ๆ ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ

ซินชิงหลินพิงกำแพงและส่ายหัวที่กำลังสับสน ก็เธอไม่คิดว่าคืนนี้จะต้องมาเจอแบบนี้ ซินเหม่ยเล่อ พี่สาวคนรองได้แนะนำผู้กํากับหวังให้เธอรู้จัก แต่ผู้ชายคนนี้ช่างเยอะสิ่งจริง นี่ก็ดึกแล้วคงขอใครมาช่วยไม่ทัน เธอต้องหาทางออกเองแล้วล่ะ

“คุณซิน จะไปไหนครับ กลับมาแล้วไปต่อกันนะ”

เสียงผู้ชายตะโกนมาจากด้านหลัง ซินชิงหลินไม่มีเวลาหยุด เธอหันไปทางขวาและยีผม ถอดเสื้อโค้ทสีขาวออกแล้วกลับด้านให้เห็นสีสันสดใส พอใส่แล้ว ภาพสาวหวานก็หายไป ตอนนี้ซินชิงหลินกลายเป็นสาวเปรี้ยวเต็มตัวแล้ว

ขณะที่เดินอยู่นั้น เธอยกชายกระโปรงขึ้นมาผูกรอบเอว เผยให้เห็นกางเกงหนังที่ใส่ซ้อนอยู่ ในตอนนั้นเอง เธอเห็นชายขายาวที่หน้าตาอาจจะหล่อเหลาเดินเข้ามาหา เธอกัดฟันและคิดว่า "คุณนี่เอง"

“ที่รัก ทำไมคุณมาช้าจัง” เธอพูดเสียงสองยั่วใจพร้อมจับแขนชายคนนั้นไว้

ตัวเขาแข็งทื่อขึ้นมาทันใด

ฮั่วฉี่รุ่ยมาที่นี่เพื่อพบกับหุ้นส่วนทางธุรกิจของเขา

ก่อนก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว ลมกระโชกแรงพัดเข้ามา ฮั่วฉี่รุ่ยรู้สึกว่ามีคนกลิ่นเหล้าหึ่งจับเสื้อผ้าเขาอยู่

เขามองลงไปเห็นมือขาวนุ่มนวลสองข้างจับเสื้อสูทเขาไว้ ทันใดนั้น เขาก็คิดถึงสารพัดวิธีฆ่าเชื้อและทิ้งชุดนั้นแล้ว ผู้หญิงบุ่มบ่ามคนนี้ก็ด้วย เขาจะลงโทษให้เธอเข้าใจว่าสิ่งที่เธอทำงี่เง่าแค่ไหนอย่างไรดีนะ

อยู่ดี ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ผลักเขาชนกำแพง แล้วยืนเขย่งจุมพิตเขาที่ริมฝีปาก

เห็นทีฆ่าเชื้อชุดคงไม่ช่วยอะไร เขาต้องฆ่าเชื้อทั้งตัวแล้วล่ะ

"คุณซิน หายไปไหนมาครับ คุณซิน" ชายสองคนเดินเข้ามาหา

ได้จังหวะพอดี เธอนี่ฉลาดเป็นกรดเลย พอเห็นชายเส็งเคร็งสองคนนั้นเดินตามหลังมาจริง ๆ เธอก็แกล้งเมาแล้วยื่นแขนไปกอดคอพ่อหนุ่มคนนั้นมาจูบ มุมนั้นช่วยบังไม่ให้ชายสองคนนั้นเห็นเธอได้พอดี

ซินชิงหลินกะพริบตาและรู้ตัวว่าผู้ชายที่เธอดึงมาจูบกำลังจ้องเธออยู่ ใบหน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันเกินไป เธอจึงมองเห็นแต่ดวงตาเขา ดวงตาคู่นั้นช่างลึกซึ้งและลุ่มลึกราวกับสระน้ำอันมืดมนจนดูออกเลยว่าเขาเกิดมาเย็นชา ซินชิงหลินตกใจมากจนตัวสั่นและเม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว แต่ตอนนั้นริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันอยู่นี่สิ ปลายลิ้นเธอวนอยู่บนริมฝีปากเขา

ดวงตาพ่อหนุ่มดำขำกว่าเดิม

ทันใดนั้น เขาก็เอื้อมมือไปจับเอวซินชิงหลินแล้วดันเธอติดกำแพงซึ่งบดบังสายตาทุกคนได้พอดี

ซินชิงหลินจ้องมองเขาด้วยความตกใจ แต่เขาเผยอปากจูบเธอ ดวงตาเขาช่างลึกล้ำจนดูแทบไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

"ไปไหนแล้วล่ะ" ชายทั้งสองมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบเธอ พวกเขาพึมพำด้วยความสงสัยและตามล่าต่อไป

โล่งใจ เกือบไปแล้ว

ซินชิงหลินรีบผลักพ่อหนุ่มออกไปและถอยหลังไปสองสามก้าว เธอดึงสติและพร้อมที่จะขอโทษ แต่พอเห็นพ่อหนุ่มตรงหน้า เธอก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ

หล่อเหลือเกิน... เขาเป็นผู้ชายรูปหล่อที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา เขามีคิ้วทรงดาบและดวงตาคมเข้ม จมูกสันตรงปลายแหลมชัดกลางเบ้าหน้าฟ้าประทาน เขาดูดีกว่าดาราในนิตยสารด้วยซ้ำ แต่ใจเจ้ากรรมช่างเย็นชา และยังพูดออกมาหน้าตาเฉยสี่คำว่า "อย่ายุ่งกับผม"

เธอรู้สึกได้ถึงลมเย็นที่คอราวกับว่ามีใครจ่อมีดไว้ตรงนั้น

ไม่นะ สายตาของเขาฆ่าคนได้ รีบหนีไปดีกว่า

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ สุดหล่อ ขอบคุณมาก ลาก่อน แล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีก”

ซินชิงหลินเดินจ้ำอ้าวออกไปด้วยความอับอาย

เมื่อเธอไปแล้ว เฉิงเสวียจื้อ ผู้ช่วยที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็ถามด้วยใจกังวลว่า "คุณฮั่ว เราตามเธอไปดีไหมครับ"

การถูกผู้หญิงจูบเป็นเรื่องน่าอัปยศเดียวสำหรับคุณฮั่วเลย

ฮั่วฉี่รุ่ยมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขากลัวจนพูดไม่ออกสักคำ

เขามองตัวเธอที่ห่างออกไป เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำเมื่อครู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะแตะริมฝีปากเบา ๆ และสัมผัสความอบอุ่นที่เหลืออยู่

ราวกับว่าสัมผัสอันนุ่มนวลจากลิ้นของผู้หญิงยังคงติดอยู่บนริมฝีปากเขา

ทำไมโรคกลัวเชื้อโรคที่เขาเป็นถึงไม่กำเริบเพราะผู้หญิงคนนี้เลยนะ

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือก็ดัง แม่เขาโทรมานั่นเอง

"ฉี่รุ่ย แม่มีข่าวดีมาบอก ลูกสาวตระกูลเฉิงกลับมาเมื่อวานนี้ หน้าตาก็ดี แถมเล่นไวโอลินเก่งด้วยนะ เธอเหมาะกับลูกราวกับกิ่งทองใบหยก แม่ปฏิเสธนัดสุดสัปดาห์นี้ให้ลูกหมดแล้ว ขอเตือนเลยนะ อย่าทำหน้าเฉยใส่เธออีก น้องเขาจะกลัว จินหลี่ก็สี่ขวบแล้ว เขาต้องมีแม่ดูแล แกจะมอบรักของแม่ให้ลูกแกได้ไหมล่ะ"

แม่มารบเร้าให้เขาหาภรรยาใหม่อีกแล้ว เขาเป็นคนเย็นชามาตั้งแต่เด็ก เขามองว่าการแต่งงานเป็นเพียงข้อตกลง ไม่ได้สนใจสักนิด สวรรค์อาจจะเข้าข้างเขาอยู่ ถึงได้ให้เขาเกิดมากลัวเชื้อโรคซึ่งค่อย ๆ สร้างความกังวลใจให้ญาติผู้ใหญ่ เพราะที่ผ่านมาก็ไม่อาจทำให้ผู้หญิงคนไหนใกล้เขาได้สักที

แต่วันนี้...

เขาบังเอิญเจอผู้หญิงที่ไม่ทำให้โรคกลัวเชื้อโรคกำเริบ เธอยังเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้าใกล้เขาได้โดยที่เขาไม่ปฏิเสธ

"แม่ เรื่องนี้แม่ไม่ต้องเดือดร้อนแล้วนะ ผมเจอเธอแล้วล่ะ"

เฉิงเสวียจื้อที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาเบิกตาโต คุณฮั่วยืนกรานว่าจะอยู่เป็นโสดนี่ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงบอกว่าคบใครแล้วนะ "เธอคนนั้น" อยู่ที่ไหน

กว่าเขาจะตั้งสติได้ ฮั่วฉี่รุ่ยก็วางสายและสั่งงานเขา

“สืบข้อมูลของผู้หญิงที่เจอเมื่อกี้ให้เร็วที่สุดเลยนะ”

เธออาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีก็ได้

หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป ปล่อยให้เฉิงเสวียจื้องงอยู่คนเดียว

คุณฮั่วนี่... เขาเสียสติหลังจากโดนจูบหรือเปล่านะ จู่ ๆ ภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีก็กลายเป็นเด็กน้อยมีความรักเสียได้ เขาเปลี่ยนไปเร็วมากจนเฉิงเสวียจื้อรู้สึกขนลุกเลย

เขารู้สึกว่าเขาต้องการเวลาสงบจิตสงบใจ

ซินชิงหลินวิ่งไปจนสุดทางและเรียกแท็กซี่ที่ชั้นล่าง ทันทีที่เธอนั่ง โทรศัพท์ก็ดัง

"ชิงหลิน ฉันบอกให้เธอดูแลคุณหวังดี ๆ ไม่ใช่เหรอ เธอไปไหนน่ะ กลับไปเลยนะ" ซินเหม่ยเล่อ พี่สาวคนรองของเธอแผดเสียงแหลม

ดวงตาของซินชิงหลินเปลี่ยนเป็นเย็นชา แต่เธอก็ยิ้มอ่อน “ขอโทษนะ พอดีฉันเมาจนอ้วกเลยพี่ เอ้อ หรงปินโทรมา ไว้คุยกันนะ...”

หลังจากนั้นเธอก็วางสายและปิดเครื่องทันที

แล้วเธอก็พิงเบาะพร้อมนวดขมับด้วยความเหนื่อยล้า

ซินเหม่ยเล่อว่าร้ายเธออีกแล้ว

ตั้งแต่เด็กมา ซินเหม่ยเล่อ ไม่เคยละความพยายามที่จะทำลายเธอ ตอนที่เธอรักกับหลิงหรงปินเมื่อสองปีก่อนยิ่งร้าย ซินเหม่ยเล่อจะคอยใส่ร้ายเธอ โชคดีที่เธอป้องกันตัวได้ดี ไม่อย่างนั้นคงเสื่อมเสียนับครั้งไม่ถ้วน

เวลานึกถึงหลิงหรงปิน ในดวงตาของซินชิงหลินก็ฉายแววเจ็บปวดชัดเจน นี่ก็ผ่านไปสองปีแล้ว ทำไมเธอยังไม่รู้อีกว่าแท้จริงหลิงหรงปินเป็นคนไม่ดี เขาไม่ได้นอกใจเธอแค่ครั้งเดียวด้วย

“คุณยังไม่ได้บอกว่าจะไปไหนนี่ครับ” คนขับรถถาม

"อ๋อ ไปคอนโดซิงหยวน ขอบคุณค่ะ"

เธอเช่าห้องที่คอนโดซิงหยวน เธอเป็นหมอ ก็เลยต้องนอนดึกและเข้าเวรที่โรงพยาบาลเป็นธรรมดา บ้านของเธอค่อนข้างไกลจากโรงพยาบาล เธอจึงเช่าห้องพักใกล้ ๆ ไว้พักผ่อนหลังจากทำงานล่วงเวลา

พอกลับมาถึงห้อง เธอก็รีบอาบน้ำและเข้านอน พรุ่งนี้เป็นวันหยุด เธอจึงพักผ่อนได้เต็มที่ เมื่อเปิดโทรศัพท์ ซินเหม่ยเล่อก็โทรมา

"คุณหวังโกรธมากที่จู่ ๆ เธอก็กลับไปเมื่อคืนนี้ ฉันจะส่งชื่อโรงแรมที่เขาพักไปให้ รีบไปขอโทษคุณหวังเดียวนี้เลยนะ"

ขอโทษที่โรงแรมอย่างนั้นเหรอ นี่ซินเหม่ยเล่อจะให้เธอไปขายหน้าหรืออย่างไร

แน่นอนว่าซินเหม่ยเล่อจ้องจะทำลายเธอทุกเมื่อที่มีโอกาส

ซินชิงหลินเบะปากแต่ก็พูดอย่างอ่อนน้อมว่า "ถ้าคุณหวังโกรธ พี่จะอดเป็นนางเอกเหรอ ฉันผิดเองค่ะ ฉันต้องไปขอโทษเขา"

ขอโทษเหรอ เธอต้องเอาของขวัญไปด้วยไหมนะ ก็แหม เธอตั้งใจจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้คุณหวังนี่ พอคิดเรื่องนี้ เธอก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้ว